Aslında amaç(AV) ne olursa olsun; Aslolan tek şey bireyselliğin yanında sosyal bir olguda oluşudur. Peki Sosyalliği nereden gelir? Dostluklardan Avcı toplumun hangi tabakasından olursa olsun Dağda(ovada yada gölde) tüm avcıların tabakası eşittir.

İster İstanbul'da ister Ağrı'da bu durum asla değişmez. Dağda kendini üstün gören kaybetmeye mahkumdur.... Kaybetmek???? Neyi ?? Benim herşeyim var!!! Bu yanıta tek cevap verilebilir..... O herşey dağarcığında ayağın kaydığında seni yere devrilmeden tutabilecek bir 'DOST' varmı ???

Şimdi Bir soru cevap silsilesi yaratarak bir yerlere varmaya çalışalım...

Avı yapan silah degil silahı tutan eldir... Arkasında durandır. Tetiği parmak ceker nişanı göz alır tüfeği kol tutar.... Eli ayağı tutan herkes (legal yaş ve kanunlar çerçevesinde olmasını umalım) Ava gidebilir(!)

Doğrumu? Doğru!!

O zaman ''Avcı olmak için Tüfek sahibi olmak yeterlidir...'' denebilirmi ? Bu sorunun cevabıda 'Evet'tir...

Peki Avcı olabilrmi ?

Avcılık Eline tufek alıp av hayvanlarını avlamakmıdır sadece.....?

Bunun bir Etiği, bir geleneği yokmudur.???? Vardır!!!

Ve bunlar paylaşılıp öğrenilmeden Avcı Olunmaz! Peki ben avcı çevresi olmayan biri isem ve Ava merakım varsa bu hiç bir zaman avcı olamıyacağım anlamına geliyor diye düşünüyorsanız işte burda devreye Dostluk kavramı giriyor....... Dostluklar bilgiyi bilgi deneyimi deneyim yeni bilgileri ortaya çıkarır. Yeni meralar avlanma atış yöntemleri bunlar kendi kendine de kesfedilecek şeyler olabilir ancak... Amerika hazır keşfedilmişten kürekle keşfetmeye çıkmaya ne gerek var.

Avcılık birazda çevre ile gelişen bir olgudur. Ama Doğru çevre ile Yalan yanlış bilgilerle donatılmak yada yanlış kişilerle yanlış şeyleri öğrenmek sizi hiçbir yere vardırmaz.

Ustası Babası olan bir avcı! (avcılığımı hala tartısırım ve dostlarıma hep soylediğim gibi olmak isteğim avcı hiç bir zaman olamayacağımın da bilincindeyim.) olarak usta cırak ilişkisinin yani torbacılığın kavramını öğrenmem kendi tüfeğimi alıp ava gidişime kadar sürdü. Torbacılık o zamanlar bir angarya gibi gözükürken bir avcı müsveddesi olduğum anda aslında saniyesini bile kaçırmamam gereken bir Ders(!) olduğunu anlamıştım. Yalnız babamın çok uzakta ama gözlerinin üstümde olduğundan habersiz her çalıya taş atıp avuçlarım ter içinde ha kalkacak ha fırladı diye çalıdan çalıya gidişimi ama kekliklerin bir türlü kalkmayışlarını hatırlıyorum..... Sonra birden beklediğim olmasını çok isteğim şey oluverdi.....  kanat sesleri ortalığa yayıylıvermiş keklikler kalkmıştı..... Öylece kalakalmıştım.... Uzak kalkmışlar ve kayalıklara uçmuşlardı..... Torbacılıktan kalan söze takıldı kafam 'Taşa pusan kekliği sadece köpek çıkarabilir......' (Sonraları babamın aslında bunu düşüp kafamı gözümü yarmayayım diye söylediğini öğrendim) Yürümeye devam ettim... Kayalığın sınırına kadar sonra omuzlarım düşmüş geri döndüm tekneye... Babam Gülerek neden atmadın diye sordu.... Verebileceğim tek cevap Uzaktı...... (Sessizlik) Babam tekrar konusmaya başladı...... 'Hayır değildi'  Efendim!!!! (beni görmüştü... beni Tüfeği bile kaldıramadığımı görmüştü........) Uzaktı! (yakınan bir ses) 'Zikzaklar cizip calıdan calıya gitmek yerine düz gitseydin daha yakındanda kalkarlardı. dedi. Artık torbacı değil avcısın avını kendin arıyorsan hırs daima kaybettirir!!!!! Hoş atsaydında nişan almadan atıp belki birini celgin bırakacak ve bulamıyacaktın' dedi........ (Ders1) Heyecanlamış ateş edememiştim Doğruydu... Yüzümü görmemiş olsa bile bilmişti o anki halimi..... O andan sonra torbasını taşırken anlattıklarını tek tek hatırlamak için elimden gelen çabayı harcadım....

Ne demişti babam bir keresinde Avcı doğulmaz Avcı olunur........ ''Avlanmak içten gelen bir histir herkeste yoktur ama bu o hissi taşıyan herkesin avcı olabileceğini göstermez umarım sen olursun.........''(Ders2)

Ben hala o AVCI(!) olmaya çalışıyorum. Umarım bir gün babamda olabildiğimi görür.

 Deniz DİREN
www.domuzavcisi.com